ebola dan maar

Misschien zitten de lezers op een live verslag van de ebola-ellende te wachten.
Gelukkig verkeer ik in de positie om te kunnen besluiten dat ik dat niet kan geven omdat ik het niet live hoef mee te maken.

Het zal tegen het einde van maart zijn geweest dat ik hoorde dat er ebola was ontdekt in Conakry, de hoofdstad van Guinee, een buurland van Sierra Leone. Dat dit bij mij erin sloeg als een bom was mede te danken aan het feit dat Moses zich rond die tijd verschrikkelijk ziek voelde en hevig leed aan diarree en braken. Ik zat ergens in Nederland in de nachtdienst en dacht eerst aan buiktyfus of iets dergelijks.
De tweede nacht ging ik googelen. De symptomen klopten niet en ik schoot in de stress. Ik belde Mohammed, die op onze compound woont en twee weken eerder erg ziek was geweest en door Moses was verzorgd. Moses had hem uiteindelijk meegenomen naar het ziekenhuis alwaar Mohammed aan het infuus was gegaan, en erna verbeterde zijn toestand.
Ik drukte Mohammed op het hart om Moses ook naar het ziekenhuis te brengen, ook wanneer die dat niet wilde. Je bent tegenwoordig dankzij de verbeterde infrastructuur binnen een dag in Conakry en er worden daarvandaan nogal wat goedkope bouwmaterialen gehaald die bij ons in de buurt gebruikt worden. Een besmetting kan gemakkelijk mee worden genomen.
Gelukkig knapte ook Moses op na een infuus.
Helemaal zeker weten dat het ebola was kan ik natuurlijk niet. Helaas; dan zou ik er nu op kunnen vertrouwen dat hij inmiddels immuun is.

Niemand zal ontkennen dat het een ramp is, de ebola. Bij behoefte aan meer details, mochten er nog mensen zijn die die ontgaan zijn, kan ik verwijzen naar de websites van de BBC en Al Jazeera. Zelfs onze NOS heeft anderhalf uur besteedt aan een uitzending erover toen de angst wereldwijd ging toenemen.

Ik ben bedroefd omdat dit weer de armsten van de wereld moet treffen.
Ik ben boos om de slechte toestand van de plaatselijke ziekenhuizen, ondanks de miljarden aan hulp die er sinds het eind van het conflict naar Sierra Leone zijn gegaan.
Ik geloof mijn ogen niet wanneer ik op een Sierra Leoonse internetkrant zie dat de regering van Sierra Leone al rond mei ruim een miljard dollar aan hulp heeft ontvangen.
Ik ben treurig omdat er een maand geleden nog gestaakt is in de ziekenhuizen omdat daar de meest simpele zaken om een besmetting te voorkomen, zoals handschoenen of mondmaskers, niet aanwezig zijn. Dat er niet voldoende ambulances zijn terwijl er weer een nieuwe vloot Toyota Hilluxen op Sierra Leoonse bodem is geland. Dat een Amerikaanse container met hulpgoederen ter waarde van USD 140.000 maanden op de kade heeft gestaan omdat niemand de kosten, USD 6.500, wilde betalen om die daar vanaf te krijgen. Dat de muur tussen Afrika en Europa weer hoger is geworden door de angst voor ebola.
Ik dank God uit de grond van mijn hart dat er mensen zijn die ter plekke hulp gaan geven, en dat er volop gewerkt wordt aan een vaccin; dan maar niet volgens de normen getest.

Maar veel meer dan een twitter sturen naar de Pontifex om God te vragen zijn ogen eens op West Afrika te richten (hoewel ik begrijp dat Die het momenteel zeer druk heeft met deze wereld) heb ik niet gedaan.
Ja, Moses is hier naartoe gekomen.

De eerste maand van Moses’ verblijf in Nederland stond de BBC dagen lang aan. Dat veranderde: ‘Ebola, ebola, ebola….’ met een zucht. Hij leed vooral onder het gezichtsverlies dat zijn land alweer heeft geleden en keek verder voornamelijk Nollywoodfilms.

Aan het thuisfront in Sierra Leone gaat het leven door, in een wat aangepaste versie. Men heeft goede moed dat met de hulp de situatie onder controle zal komen. Helaas en begrijpelijk – hij mag hier niet werken en het wordt koud en hij wil de zaken daar niet te lang ‘alleen’ laten – wil Moses op korte termijn weer terug gaan.

Jah save us.


Voor de geïnteresseerden: hier één van de ‘ebolasongs’ die Moses gemaakt heeft.
Titel: Crazy world; zie https://www.youtube.com/watch?v=KwoTRGK-c7c