a castle is our home

Vrijdag, 28 september.

Ik zit op de bank in het rastahuis, het huis waarin Moses woont na vertrek vanuit de kamer in Freetown. Een praktisch huis van golfplaten met twee kamers, een keukendeel op de veranda en buitenom een enorme badkamer met toilet.

Het regent. Het regent enorm, al vanaf vroeg in de ochtend plenzen grote hoeveelheden water onafgebroken neer. Dit moet de natste plek zijn in heel Sierra Leone; niet voor niets is de Gumadam waar de watervoorziening voor Freetown vandaan komt hier vlakbij.
Het rastahuis is droog. Na een lange nachtrust van 20.15 uur gisteren tot 6.00 uur vanmorgen zijn Moses en ik opgestart met koffie en roken op de veranda. Moses is toen nog even verder gaan slapen; ik heb gerekt en gestrekt op de yogamat die precies in de woonkamer tussen het meubilair past. Daarna een ontbijt van gebakken eieren en aardappels, en wat rijst met vis toe. Ik kan er wel weer even tegenaan.
Deel één van de dagelijkse routine, het voeren van het pluimvee, is achter de rug. De kippen en parelhoenders die in een hok op de veranda van James’ huis slapen kwamen rond half acht kakelend aangerend en kregen een kop rijst en brood. De eenden die gewoon onder de blote hemel slapen aten lekker mee, en wat later durfden zelfs de duiven die merk ik nu best wel voorzichtig en tuttig zijn zich bij het gezelschap te voegen. De meeste kippen doken onder de Toyota Hiace na het eten, té nat vandaag. De twee parelhoenders trotseren de regen, letterlijk, de kop fier omhoog op hun favoriete hangplek onder de bananenpalmen.

James’ huis is ook van golfplaten gemaakt. Het is het eerste huis wat hier stond, toen de bush wat was weggehakt en het terrein nog niet ommuurd was. Het is wat kleiner en minder luxueus dan het rastahuis. James, een erg vriendelijke jonge man, beheert het hele terrein en zorgt voor de dieren. Naast het pluimvee hebben we twee schapen, een moeder met een lam van twee weken oud, en vijf of zes geiten. Froukje’s jong is al behoorlijk groot, en een zwarte geit heeft een kleintje van ook een week of twee. Niet alle dieren die tot nog toe hier hebben gewoond zijn nog in leven. Het mannenschaap is pas geleden overleden, gelukkig is het lam ook een man. In de regentijd zijn er nogal wat duiven gesneuveld, ik meen te begrijpen door het vocht en de kou. Ook lang niet alle kippen waren duurzaam, maar er rennen nu een stuk of vijf sterke halfwas kippen rond die hoop ik Darwins theorie - survival of the fittest – gaan bewijzen.
Van de honden zijn alleen Robbie en Tjarda over. Zij lijken me zeer fit voor hier, een slag hond wat aan een dingo doet denken maar dan slanker en met lange poten, een spits gezicht en oren die erg ver naar voren kunnen, wat je hier veel ziet. Ik denk dat ze broer en zus zijn, bijna identiek lichtbruin met wit en erg gesteld op menselijk gezelschap en aaitjes. Robbie is gecastreerd maar een paar dagen geleden was Tjarda flink bezig met een reu uit de buurt dus afwachten maar wat dat gaat worden.
Om de opsomming van vaste bewoners van de compound compleet te maken: Mohammed runt het winkeltje met alles wat je dagelijks nodig kan hebben. Het staat in de hoek naast de poort en hij slaapt er ook.Een stille betrouwbare man.
Dan is er nog Fullaboy, een jonge knul die te graag drinkt en tamelijk psychotisch en paranoïde op me overkomt. Moses heeft hem onder zijn hoede genomen want hij heeft verder niemand. We hebben al kennis gemaakt. Hij legde me uit hoe gek iedereen hier was, hoe alle dieren van hem houden en hoe blij hij was dat ik hem begreep. Ik heb hem beloofd dat ik hem bij zijn echte naam zal noemen: Abdul Kaim Jalloh.
Last but not least Pollotray, Moses’ vaste bijrijder op de Toyota Hiace. Pollotray is rond de twintig en alles aan hem is lang en recht behalve zijn ronde hoofd. Waar Moses en de Toyota Hiace gaan (om dit prachtige voertuig simpelweg de Toyota te noemen zou schande zijn dus ik volg Moses in zijn complete benaming) gaat Pollotray. Gisterenavond stond ik wat te stuntelen met twee stoelen die in elkaar gezet opgeruimd moesten worden en Pollotray schoot toe om het karweitje over te nemen. Mij restte een liefdevol ‘Pollotray!’ en een aai over zijn lange rechte rug.

De aannemer van de bouw van Het Huis, ons paleis, is gisteren vertrokken met zijn mannen.
Kort na mijn landing liet Moses me onderweg naar de veerboot al wat foto’s op zijn kamera zien. In één woord ongelooflijk. Het eerste wat we gedaan hebben bij aankomst op de compound is alles goed bekijken en om maar eens een cliché te gebruiken: het overtreft mijn stoutse verwachtingen.
De oppervlakte beslaat een kleine kwart van onze compound, het rijst hoog op van de grond door de dikke fundamenten die er vanwege al het water in de regentijd onder zitten.
Ik zal proberen foto’s te plaatsen maar ik weet niet zeker of dit gaat lukken zonder hulp uit het westen. Het heeft ‘.waarbenjij.nu’ namelijk behaagt om de hele site anders op te zetten waardoor dit voor mij zelfs in Nederland al een onmogelijke opgave bleek, digibeet die ik ben.
Daarom maar een korte beschrijving.
Ik denk dat het huis zo’n twaalf bij twaalf meter is. Van voren naar achteren loopt vanaf de woonkamer, die achter de voorveranda ligt, een lange gang tot de achterdeur. De voorveranda is rechts van het midden, daarachter dus een grote woonkamer, een logeerverblijf en onze slaapkamer met aangrenzende badkamer. Dan achter nog een wat smallere veranda.
Aan de linkerkant heb je voor eerst een grote logeerkamer, dan de eetkamer met doorgeefluik naar de keuken die ernaast is. Dan nog een logeerkamer, een opslagruimte en een badkamer. De woonkamer en de eetkamer lopen in elkaar over. Op de veranda’s staan zogenaamde Roman pilars. Op de voorveranda kom je over een trap met ook zo’n pilarenhek, en de veranda heeft bovenaan wat bogen.
Het dak is van golfplaten. Omdat er nog geen plafonds inzitten kan je de houten constructie van het dak goed zien. Het dak loopt vanaf allevier de kanten naar boven en eindigt dus in een punt. Als je de compound nadert zie je boven de muren uit het dak van het huis steken als een schip.
Wat ik, naast het hele huis dat zoals gezegd al mijn verwachtingen ver overtreft, bijzonder mooi vind is dat je vanaf de brede voorveranda uitzicht hebt over de hele vallei, naar de zee in de verte.

De aannemer is na zes weken klaar met zijn werk. Wat rest is het egaliseren van de vloeren met cement, ophangen van de deuren, het raamwerk wat gedeeltelijk uit ijzer netwerk voor de veiligheid en gedeeltelijk uit een glasconstructie zal bestaan en het doortrekken van electriciteitskabels waarvoor de leidingen al in de muren zitten.
Mambo Village heeft nog geen electriciteitsnetwerk, dus voorlopig doen we het nog met de generator. De verwachting is dat wanneer de weg vanaf Freetown hier naartoe klaar is, de verkiezingen achter de rug en alle anderen die hier grond hebben gekocht hun huizen gaan bouwen ook hier een netwerk gaat komen. Aan water is er vooralsnog geen gebrek met de dagelijkse regen en teilen en emmers op strategische plekken onder de daken. Bovendien is er een bron vlakbij.
Het klimaat is hier een stuk aangenamer dan in Freetown. Koelere, frisse lucht, ook wanneer er geen regen valt. Gisteravond heb ik zelfs een dun jasje aan gedaan.

Moses en ik zaten ‘s avonds samen op de veranda. Door mijn hoofd klonk een gospel die hij draaide vlak nadat ik aangekomen was, ‘My God is good’, met Congolese gitaren en een swingend Afrikaans ritme waarvan zelfs stijve Nederlandse benen willen gaan dansen.
Ik voelde het grote huis om ons heen, zag de zee in de verte en dichtbij de kippen scharrelen, de honden spelen, de motor, de Toyota Hiace en de Ford, het Rastahuis en de mannen bij het winkeltje in de hoek. ‘I can not believe that all this is ours’ vertrouwde ik hem toe. ‘Even me, sometimes I cannot believe it’ antwoordde hij.
Ik dacht terug aan de afgelopen maanden, het harde werken, aan langer terug, hoe we elkaar ontmoet hadden en besloten om samen door te gaan. Ik zie de bergen werk die hij hier heeft verzet, en de zorgvuldigheid waarmee hij alles heeft gedaan tot in de kleinste details.
Ik ben weer thuis bij my husband en het voelt zeer goed.