Op naar Nederland!

Onderstaande brief heb ik geschreven voor de aanvraag van een visum voor mijn vriend. We willen namelijk een paar weken naar Nederland komen.
De procedure van visum aanvraag is bijzonder ingewikkeld hier, maar vooral beschamend: in Schengen lijkt men er vooral van uit te gaan dat elke Afrikaan in potentie een bedrieger is.
Misschien kan iemand bij voorbaat dit document naar het desbetreffende onderdeel van het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Nederland sturen. Dan hoeft men dit bij twijfel over Moses’ oprechtheid bij de Nederlandse Ambassade in Dakar, de dichtsbijzijnde mogelijkheid voor de aanvraag vanaf hier, straks niet meer te doen, wat de kans dat wij in september 2010 samen naar Nederland mogen hopelijk vergroot.
Bij voorbaat dank.

Freetown, 13 augustus 2010

Moses Kamara en ik hebben elkaar voor het eerst ontmoet in oktober 2009, een maand nadat ik in Sierra Leone ben gearriveerd. Ik ben hier gekomen als vrijwilliger, en mijn plaats zou in Magburaka zijn. In afwachting van mijn start in Magburaka woonde ik in Makeni.
In oktober 2009 verzocht mijn NGO-manager me om naar Freetown te komen, voor een interview met de Nurses and Midwifery Board. Een dag na mijn aankomst kreeg ik malaria, waardoor mijn verblijf in Freetown langer duurde dan dat van de vrijwilligers uit Makeni met wie ik de reis had gemaakt.
Tijdens een wandeling op het strand, om aan te sterken, ontmoette ik Moses. Hij viel me direct op vanwege zijn mooie uiterlijk. Hij kwam naar me toe, omdat hij ook geintereseerd in mij was, en we spraken even. Ik zou de volgende dag terug gaan naar Makeni, maar zag nogal op tegen een ingewikkelde reis met verschillende taxi’s door Freetown. Dus toen Moses me aanbood om me op zijn motor terug te brengen leek me dat een goed idee, temeer omdat een Canadese man die in zijn gezelschap was, en die ik in Makeni ontmoet had (David was vrijwilliger voor ‘Talking Drum’ in Freetown) me verzekerde dat Moses voor 100 % betrouwbaar is.

De rit van Freetown naar Makeni verliep voorspoedig, en bij aankomst bood ik Moses een drankje aan in een bar daar. We zaten er enige tijd, spraken met elkaar en raakten verder in elkaar geinteresseerd. Hij wilde met me mee naar huis maar dat ging me te snel. Dus hij ging alleen terug, en belde me dagelijks in de week erop. Ik besloot het volgende weekend weer naar Freetown te gaan om hem te zien, en zo is het begonnen.
Moses sprak al snel over trouwen. Ik dacht:’ Jawel, dat zien we nog wel, zo hoor ik er meer hier.’ Maar naarmate ik hem beter leerde kennen, en ontdekte dat zijn binnenkant oneindig veel mooier is dan de buitenkant, voelde ik daar ook meer en meer voor. Hij is inderdaad voor 100 % betrouwbaar. In Lumly (een wijk in Freetown waar hij al lang woont, en waar we nu samen wonen) en omgeving kennen heel veel mensen hem, uit alle lagen van de bevolking – motortaxi rijders, psychiatrische patienten, (ex-) ministers, politie-agenten, kinderen, NGO-werkers en ga zo maar door – en iedereen begroet hem met respect en een glimlach. Hij heeft me in de kerstvakantie motor leren rijden; eindeloos geduldig of met stemverheffing afkeurend. Maar effectief; binnen een week had ik het redelijk onder de knie. Hij kookt voor me. Hij beschermt me tegen alle mogelijke gevaren. Hij is me zeer toegewijd, van het begin af aan.
Ik heb lang nagedacht over de verschillen tussen ons, vooral het leeftijdsverschil. Ik ben eerlijk tegen hem geweest. Hij bleef zeggen dat we zouden gaan trouwen

Volgens mij blijft elke relatie een uitdaging, en is er geen recept voor een geslaagde verbintenis. Behalve dan misschien wat de dominee die ons trouwde tegen ons zei: geduld, begrip en vertrouwen. En als eerste liefde.
Door allerlei omstandigheden kwam het tot de 1e augustus 2010 niet van trouwen, hoewel we allebei vonden dat we al ‘as husband and wife’ bij elkaar waren, en dit wanneer het zo uitkwam tegen anderen zeiden. Ik ben inmiddels lang genoeg in Sierra Leone om te weten dat plannen niet de sterkste kant van de gemiddelde Sierra Leoner is, dus ik verbaasde me er niet over en wachtte af. We hadden het al druk genoeg, ik met afronden van mijn eerste plaats en starten op een andere, nu in Freetown, waardoor we ook permanent bij elkaar konden wonen; hij met de in februari gekochte auto die hij als taxi rijdt, en die we voor onszelf gebruiken wanneer dit zo uitkomt. Er waren tegenvallers op financieel gebied door onverwacht onderhoud aan auto en motoren (waarvan er inmiddels één verkocht is), en in de persoonlijke sfeer door jaloezie van mensen hier. Onze financiële situatie is niet riant, maar goed genoeg om zeer tevreden te zijn met het leven dat we hebben.

Mijn ex-partner uit Nederland, met wie ik nog een zeer goede (platonische) relatie heb, en mijn oudste zus hebben ons respectievelijk in april en mei bezocht. Beiden om te zien hoe mijn leven hier in Sierra Leone is, maar zeker ook om Moses te beoordelen. Met allebei hebben we een geslaagde krappe twee weken vakantie gehad; Freetown bekeken en Makeni, Magburaka en Kabala bezocht.
Zo kwam ik op het idee om Moses mijn land en familie en vrienden te laten zien.
Zowel mijn zus, Nel van Beelen, als mijn vriend, Robertus Ton, hebben Moses (en mij) uitgenodigd, en hun huis als logeeradres aangeboden. Ook formeel, omdat dit een voorwaarde voor het benodigde visum voor Moses is. We hopen een week of drie, vier naar Nederland te kunnen gaan voor een vakantie en kennismaking.
Daarna gaan we weer terug naar Sierra Leone. Mijn plaats in Freetown, in het College of Nursing, duurt tot en met maart 2011 en is boeiend en uitdagend. Moses heeft de auto en de motor hier, beiden bestaansmogelijkheden. We hebben afgelopen maart een kamer gehuurd voor een jaar, en we willen uit gaan kijken naar mogelijkheden om hier in Sierra Leone wat op te gaan bouwen voor onszelf. Misschien in toerisme, misschien iets anders. De laatste fantasie (maar met reële mogelijkheden wanneer ook anderen er in geinteresseerd zijn) is het opzetten van een sportschool in Freetown. Voor zover we nu kunnen beoordelen een gat in de markt; vooral door het grote aantal buitenlanders wat hier in verschillende (hulp-)organisaties werkzaam en voor plaatselijke begrippen financieel zeer daadkrachtig is, en het ontbreken van een Westerse mogelijkheid om het lichaam in goede vorm te houden. We willen graag een huis voor onszelf, met honden, kippen, duiven, een moestuin.

Ik weet niet of we altijd in Sierra Leone zullen blijven. Zowel Moses als ik achten nu een bestaan elders, op kortere of langere termijn, zeer wel mogelijk, afhankelijk van de kansen die we krijgen en de mogelijkheden die zich voordoen. We willen elkaar vanzelfsprekend helpen in het verbeteren van de levensomstandigheden, ieder op de eigen manier. Maar op een eerlijke manier, via officiële legale wegen. We hebben niets te verbergen, voor niemand, en willen dit zo houden.

Dit document heb ik geschreven op aanraden van een kennis uit de U.K., die denkt dat dit een goede bijdrage kan zijn aan de visumprocedure.

Kiki Kamara
Voorheen en in Nederland nog: Kniertje Willy van Beelen