een kleine update vanuit Freetown

Tja, helaas heb ik me nog steeds niet in Magburaka gevestigd. Het huis is absoluut nog niet klaar, maar daar wordt aan gewerkt. Het duurt allemaal erg lang omdat niemand van de betrokken partijen, en dat blijken er veel meer te zijn dan ik weet van had, de financiele verantwoordelijkheid wilde nemen. Nu doet mijn NGO dit voornamelijk, geloof ik. Het huis op zich is wel okay, groot en solide. Het zal wel raar zijn om daar als een van de weinige blanken te wonen, al zijn ze MSF Holland gewend tot niet al te lang geleden. Die hebben zelfs nog in hetzelfde huis gewoond. God heeft beslist humor.
De baan wordt ook een uitdaging, in het ziekenhuis zijn niet veel bedden bezet. Geen idee waar dit aan ligt. De matrone en de dokter, de bazen zogezegd, lijken zich niet direct op mijn komst te verheugen. Maar ze kennen me nog niet goed natuurlijk, dit zal beslist veranderen.
Ik woon dus nog steeds in Makeni, nu met Anne (een vroedvrouw), Annette (een verpleegkundige) en Celine die ik al genoemd heb geloof ik. De compound gaat me benauwen af en toe. Je bent er veilig opgeborgen en dat is dat dan. Ik heb al lange wandelingen in de fabelachtige omgeving gemaakt: wat is de natuur hier mooi. Voor de tuinders onder ons: Rijst kan je hier in het regenseizoen (wat nu bijna is afgelopen ) in twee maanden verbouwen, en mais in drie maanden. Andere gewassen zijn casava- en potatoleaves (lijkt op spinazie), veel knolgewassen waar ik de naam nog niet van ken, bananen en sinaasappelen, maar van deze vraag ik me af of die niet alleen maar geplukt hoeven te worden, onderweg kom je ze genoeg tegen.
Nou, dit weekend moesten Anne, Annette en ik gedrieen met gezwinde spoed naar Freetown voor een interview met iemand van de beroepsvereniging voor Nurses en Midwives. Zondag op pad met de taxi, zo'n drie uur. Twee uur tot de grens van Freetown en een uur in Freetown zelf, alwaar we diverse ongelukken zagen, net gebeurt of zelfs live. Er was een groot wegwerkapparaat, een truckachtig iets, van de weg af geraakt en een paar meter naar beneden gestort, volgens onze chauffeur op huizen die daar stonden. Hij zag het gebeuren. We zijn maar doorgereden want er waren snel al massa's mensen.
Zondag bekenden die (nog) in Freetown zijn gezien. Maandag werd ik behoorlijk ziek, volgens de dokter malaria en mogelijk een darminfectie. Dus ik ben aan de pillen en verblijf hier tot ik weer drie uur kan reizen.
Ja, spannender kan ik het niet maken.
Iedereen trouwens bedankt voor de reacties. Internettijd is schaars hier, je batterij is leeg of er is geen netwerk of het werkt traag, dus ik kan lang niet zoveel mailen als ik wil. Maar ik waardeer de belangstelling zeer!
Doei!