Behind the curtain

Nog maar even verder met de huiselijke situatie. We hebben dus een kamer op de eerste verdieping van het huis, en naast de onze zijn daar nog vier andere.
Eén ervan wordt bewoond door een aantrekkelijke, wat mollige vrouw, die me op een bepaalde manier aan een vroegere goede vriendin doet denken. Ze schijnt een echtgenoot te hebben, en daarnaast heeft ze affaires waar soms wat van te merken is. Een tijdje geleden had ze ‘iets’ met de huisbewaarder, Mr. T., die beneden woont. Ze glipte stiekum ‘s nachts onze deur uit naar beneden, liet daarbij de deur open en gaf zodoende dieven de gelegenheid om onder andere Moses’ prachtige Nederlandse driekwart broeken van de waslijn op onze etage te jatten toen ze daar de tweede keer hingen te drogen. Wat later, toen ik de veiligheid in huis met Mr. T. besprak, gaf die een sneer over deze vrouw, waaruit ik concludeerde dat de liefde tussen hen over was.
Op een zondagmiddag enige weken geleden hoorde ik een enorm kabaal in de buurt. Mensen hier gaan soms niet kinderachtig met elkaar om, en ik hoorde duidelijk roepen om hulp, dus ik ging op onderzoek uit. De vrouw bleek luid jammerend en spaarzaam gekleed bij de achterdeur te staan; alle geluiden echoën nogal hard door in dit betonnen ongestoffeerde gebouw, dus hier was de verklaring. Er stonden wat andere bewoners om haar heen, en ik liep er naartoe. Zodra ze me zag, ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds haar naam niet weet, riep ze: ‘Kiki, Kiki, he doesn’t love me, he doesn’t love me, help me!’ en wierp zich tot mijn verbazing doorjammerend in mijn armen. Maar een hulpverlener reageert altijd op een echte roep om hulp, dus ik heb haar gestreeld en bemoedigend toegesproken. De anderen vertelden me dat het over haar echtgenoot ging, die ze al probeerden te bellen. Ondertussen werd het zelfs mij duidelijk dat ze erg dronken was; ze had een hele fles gin leeg gedronken beaamde de rest grinnikend. Ze werd afgevoerd naar haar kamer en op bed gelegd. Later op de avond zag ik Hawa uit die kamer komen en een laken wassen in het donker, dus ze zal wel gekotst hebben.
Maar een leuk mens; ze gaat lekker haar eigen gang.

De kamer tegenover de onze wordt bewoond door Mohammed, een aardige, stille man waar een goed gesprek mee te voeren is. Pas afgestudeerd econoom; het heeft hem enige tijd gekost om een baan te vinden, mede dankzij alle hulpverleners en consultants hier, maar nu heeft hij werk bij een bank in Lungi. Toen ik hem vroeg hoe het werk hem bevalt antwoordde hij bedachtzaam: ‘Well, tenk God.’
Mohammed houdt van muziek, ik heb zelfs een keer Pink Floyd vanuit zijn kamer gehoord, en heeft goede apparatuur, en daarnaast een TV. Ook is hij kennelijk op gezelligheid gesteld: de vrouwen en kinderen die de laatste twee kamers bewonen zitten bijna iedere avond in zijn kamer TV te kijken. Ook al toen Mohammeds vriendin nog niet permanent bij hem was, wat leidde tot een geweldige ruzie tussen die twee. De vriendin heeft een ruit in de deur kapot getrapt en ging zelfs met een mes op Mohammed af. Dit was de enige keer dat ik gemerkt heb dat Mohammed ook kan schreeuwen. Het mes werd trouwens snel afgepakt door Moses, en voor zover ik weet is het nog steeds ‘aan’ tussen Mohammed en haar.
Nu Mohammed in Lungi werkt is hij doordeweeks niet meer in zijn kamer, die wordt dan bewoond door Abu. ‘A.B.U.’, kan Moses liefdevol zeggen. Abu is een schat, even in de twintig. Hij past op de kinderen van de andere vrouwen, en omdat hij weinig heeft krijgt hij altijd een bord vol van Moses wanneer we gekookt hebben, waarvoor hij mij dan bedankt. De TV voorstellingen en muzieksessies, soms met de volume knop helemaal open, gaan gewoon door onder Abu’s leiding.

De laatste twee kamers worden bewoond door drie vrouwen met Hawa, hun slaaf waar ik het eerder over had, nog een meisje van een jaar of 10, Cyrie van ruim een jaar en Mandalinda van een maand of negen denk ik. Regelmatig woont ook Kadiatu, een hele dikke vrouw van een jaar of 45 er met nog wat kinderen, en ze hebben en paar maanden geleden een pup in huis genomen, dus al met al is het soms een geweldige herrie: krijsende kinderen, luid roepende vrouwen - vaak Hawa’s naam trouwens - en een blaffende hond. Wel irritant, temeer omdat ze zich ook op andere manieren gedragen alsof de hele etage van hen is. In de ‘gezamenlijke’ keuken staan al hun spullen uitgestald, de meeste waslijnen hangen permanent vol met hun was, ze hebben een grote ruimte bij de achterdeur geheel volgestald en ze maken een enorme troep overal zonder dit op te ruimen. Nu gaat er net één van hen hier door de gang – de deur staat open voor frisse lucht omdat de ventilator niet aankan vanwege afwezigheid van electriciteit – en ik realiseer me dat ze ook vaak op een ruzieënde toon met elkaar of met de kinderen spreken.
Soms wordt het me teveel: op onze trouwdag was Cyrie om het kwartier aan het krijsen. Toen heb ik de deur open gegooid en geroepen: ‘Can’t you get that child silent?!’ Wat me een verbaasd en beledigd ‘Eh?’ opleverde. Ik heb later mijn verontschuldigingen aangeboden. Vooral Moses slikt liever veel in dan ruzie te gaan maken: ‘We have to balance them.’

Na de Nederlandse vakantie, toen mijn cultuurshock verbleekt was, realiseerde ik me ook dat dit ondanks alles toch echt mijn thuis is. Vooral Mandalinda is een schatje, en slim ook, Cyrie is erg leuk, Hawa super en de vrouwen, dacht ik, zijn ook niet onaardig al met al.
Dacht ik. Onlangs barstte er vanuit Mohammeds kamer waar de hele meute zat een enorme ruzie uit, omdat we het ganglicht, dat Moses heeft aan laten leggen, en waarvoor wij de electriciteit betalen (zij hebben geen electriciteit), uit hadden gedaan toen het weer een kabaal van jewelste was en wij wilden slapen. Wanneer het donker is, is het stiller namelijk. Kadiatu die later kwam heeft toen, weer tot mijn verbazing, gezegd dat dat ons recht was, zodat het bekvechten gelukkig niet al te lang heeft geduurd. Maar de volgende dag vertelde Moses me dat hij gewaarschuwd was door Mr. T. om Hawa ‘niet aan te moedigen’; dat zou ons én Hawa meer problemen geven met de vrouwen. Ook moesten we de kinderen en de hond links laten liggen want de kutwijven, zoals ik ze laatst in een email genoemd heb, konden er ook niet tegen dat die laten blijken op ons gesteld te zijn.

Dit veroorzaakte wel één van mijn diepste dips hier. Hawa werkt hard en krijgt een snauw en een grauw. We hebben haar een keer geholpen met geld voor school, waar ze ‘s morgens vroeg, toen er verder nog niemand op was, om kwam vragen; ze heeft wat bloesjes gekregen na de vakantie en voor haar rapport heb ik haar Le10.000 gegeven omdat ik het een geweldige prestatie van haar vond dat ze ondanks het werken van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat (wassen, koken, kinderen verzorgen, schoonmaken, huilende kinderen sussen) toch was over gegaan met aardige cijfers. Ik liet inderdaad openlijk blijken dat ik haar zeer graag mag, en heb zelfs eens tegen haar gezegd dat zij de enige vrouw hier in huis is waar ik van hou. Dat was toen Cyrie meestal nog krijste en Mandalinda nog niet in beeld was.
Enfin, na een paar treurige dagen besloot ik dat niemand me kan verbieden van anderen te houden, maar dat ik Hawa, die me sinds die ruzie steeds uitdrukkingloos en zwijgzaam passeerde, ook geen problemen wilde bezorgen. EN Moses niet. Ik heb stiekem, toen Hawa aan het koken was met verder niemand in de buurt, zachtjes tegen haar gezegd: ‘I still love you most’, wat me een prachtige glimlach opleverde. Als Fidel kwispelend op me afkomt haal ik haar aan. Ik roep terug als Mandalinda me uitdagend toeschreeuwt, en Cyrie die ineens hele op mijn naam na onverstaanbare verhalen tegen me afsteekt lijkt boven alle wetten verheven. Maar die geven we geen fruit meer, want dat pakken de vrouwen af om het weg te gooien. Inmiddels zeg ik ook weer gewoon goedemorgen en goedenavond, dus de soep lijkt niet zo heet gegeten te moeten worden als opgediend.

We hebben een gordijn in de deuropening dat tot een meter boven de grond rijkt. Als de kamerdeur open staat zien we dus alleen benen voorbijgaan; Cyrie’s hoofd is net buiten beeld, maar die schuift het gordijn opzij om naar binnen te kijken, en Mandalinda kruipt met haar blote knietjes over het beton dus die zien we helemaal. Fidel mag niet meer bij ons binnen komen (al eerder niet omdat ze haar plas niet op kan houden) en komt vooral wanneer we aan het koken zijn (visafval in de aanbieding!, nu stiekem), maar ook op andere momenten met haar kop op de drempel liggen. Op de TV avonden zien we een uitstalling van slippers voor Mohammeds deur, en bij muziek dansen de benen soms langs.
Ik vind het het beste toneel dat ik ooit gezien heb. Vandaar dat ik in een creatieve eruptie wat foto’s heb genomen, die ik op mijn laptop opgeslagen heb in de map ‘Behind the curtain’.
Dit is toch mijn thuis. Helaas MOET ik bij gaan verdienen, en het meest voor de hand liggend lijkt in Nederland, dus ik ga hier een paar maanden vandaan. Daarover de volgende keer meer.