Before the rain

Vrijdag 1 oktober zijn we terug gekomen in Freetown, na een heerlijke vakantie van drie weken in Nederland.
Het laatste feestje in Holland werd erg laat, de volgende dag hebben we nog in Katwijk door de regen gefietst om hangslotjes te kopen voor de koffers. Ik heb toen denk ik een koudje gevat.
Op Schiphol bleken we inderdaad 40 kilo bagage per persoon mee te mogen nemen. Tell God tenki want we hadden van diverse mensen vooral prachtige luchtige kleren gekregen, en na diverse selecties, weeg sessies, bellen naar Air Maroc Holland die bleef volhouden dat we slechts 23 kilo per persoon mochten (de strook van het boekingsformulier waarop de 40 kilo was vermeld was onderweg afgescheurd), had ik die strijd opgegeven en hadden we 70 kilo totaal.
Alle tassen waren tegelijk met ons op Freetown Airport gearriveerd. Ook een wonder. Ik draag nu een luchtig hempje met roze en oranje bloemen en groene bladeren, Moses heeft uit de overdaad pakketjes voor allerlei mensen gemaakt en uitgedeeld, de rest is voor de zoveelste keer bewonderd en erna opgeborgen met een blij gevoel.

Moses was direct helemaal thuis, die had Sierra Leone tot zijn verrassing behoorlijk gemist.
Ik had een enorme cultuurshock. Hopelijk, nu 12 uur later, ook dankzij het slaapgebrek van de laatste nachten en het koudje. Na aankomst irriteerden me alle mensen die nodeloze diensten kwamen aanbieden op het vliegveld, de hitte, het feit dat ik niet in m’n eentje kon wennen maar direct vertellen moest hoe het geweest was en hoe het was om weer in ‘Africa’ te zijn, de stink w.c. op de veerboot, het wachten van meer dan een kwartier na officiële vertrektijd op allerlei mensen die nog kwamen aanrennen, het feit dat Moses als een held werd binnen gehaald en ik werd bedankt, de files op Kissy Road, de gaten in de weg, de gedachten aan mijn nuttige werk bij het College of Nursing. De sms die ik graag wilde versturen kreeg ik niet weg, en de wetenschap dat al de mensen, waarvan ik onvoorwaardelijk kan aannemen dat ze niet van mij gecharmeerd zijn door mijn witte huid en de vermoede financiële daadkracht daarbij, weer heel ver weg waren maakte me droevig. Ik vroeg me af wat ik nu wil bewijzen met deze onderneming hier, en of ik in Nederland niet veel nuttiger en gelukkiger zou zijn. En ik was heel moe en mijn hoofd leek gevuld met watten.
Ik heb stilletjes op de achterbank van de auto gezeten tot we thuis kwamen. Daar heb ik gezegd dat ik niemand wilde zien en ben ik direct op bed gaan liggen, en heb geslapen en gedroomd van Holland en mijn vrienden.

Toen werd ik wakker en begon het te regenen. Moses had al veel gedaan, en ging zijn pakketjes wegbrengen. Ik nam twee koppen koffie met dropjes van Machiel en kon in elk geval weer denken. Ik voelde aan de steen van Henk, ik rookte veel Camels van Arie, ik zag de kaarsen van Trudy op het tafeltje staan, ik plakte een jeugdfoto van mijn moeder en mij op de muur en maakte de kadotjes voor Hawa en Cyrie klaar. Ik heb al onze geschenken goed bekeken en een plek gegeven. Moses kwam thuis met twee flesjes Beeta Cola waarvan er één snel naar binnen ging, en vertrok weer om eten te halen.
Hawa kwam me bedanken met stralende ogen en koude armen door de regen, en daar kwam het eerste geluksgevoel.
Hawa is een meisje van een jaar of dertien, dat hier bij twee wat oudere vrouwen woont en als hun slaaf wordt behandeld. Daarbij blijft ze ontzettend lief en behulpzaam, en ze zal ongetwijfeld een bijzonder sterke vrouw worden. Voor haar had ik een opschrijfboekje, een doosje voor sieraden ofzo en wat bloesjes uit de collectie. Cyrie is de kleindochter van één van die vrouwen, die heel erg kan krijsen, maar dat tegenwoordig niet meer doet wanneer ze mij ziet en me nu zelfs onder de toeziende ogen van Hawa een nachtkus komt geven. Voor Cyrie had ik de pop uit mijn jeugd, Keesje, roze en met ogen die open en dicht gaan.
Daarna werkte ik de contacten op mijn Sierra Leoonse sim bij. Er klopte niets meer van en ik begrijp het niet. Ook kon ik geen beltegoed opladen zoals voorheen, dus de sms is nog steeds niet verstuurd.
De drang om naar buiten te gaan verdween door een onweersbui, we aten potatoleaves van Auntie en de armband van Irene ligt op een hele mooie plek naast het bed nu ik hem even afgedaan heb.

Ik had me voorgenomen dat de titel van mijn eerste blog na de vakantie ‘Trots op Nederland’ zou zijn. Omdat we door iedereen geweldig ontvangen zijn, en door sommigen perfect gehuisvest. Omdat de vreemdelingenpolitie en de mensen uit Den Haag op het Ministerie van Buitenlandse zaken en het Stadhuis zo beleefd en behulpzaam waren. Om ‘Voucher’s gitaar voor Moses. Omdat de mensen uit Katwijk en omgeving zo vriendelijk waren tegen ons beiden, en de vis van De Krul zo lekker. Om Iris’ prachtige tekening van Moses en mij. Omdat het zo gezellig was bij de coffeeshop bij molen De Valk in Leiden. Omdat je met het openbaar vervoer zo makkelijk overal en op voorspelbare tijden kan komen. Om alles wat we gekregen hebben, en dat wat we mee terug hebben genomen. Om alle geplande en onverwachte ontmoetingen. Om mijn nieuwe kapsel door een schat van een thuiskapster van mijn zus. Omdat de vakantie een fantastische ervaring was voor Moses en mij.
Maar de heimwee en de regen hebben dat veranderd.

We zijn weer thuis.
Wat de toekomst brengen moge……