Senegal, Sierra Leone en Nederland

We hebben het visum voor Moses, dus Holland, here we come!
We hebben het aangevraagd en opgehaald in Dakar, waar we nu, maandag, wachten tot we terug gaan naar Freetown aanstaande woensdag. In de Nederlandse ambassade werden we trouwens geholpen door een bijzonder vriendelijke en respectvolle dame; een herademing na alle hindernissen die genomen moesten worden voordat we hier naartoe kwamen. De andere Sierra Leoners die buiten op de uitslag wachtten feliciteerden ons hartelijk.

Dakar is een mooie stad, ook aan de zee gelegen, We hebben een hotel in de visserswijk Yoff vlakbij het vliegveld. Moses kijkt hier al zijn ogen uit: zesbaanswegen zonder gaten, met straatverlichting ‘s nachts; alleen maar stenen huizen; mensen die allemaal wat te doen lijken te hebben, niet rondhangen en je niet naroepen en nauwelijks bedelen (alleen een paar kleine kinderen vroegen om munten); politie die je beleefd te woord staat wanneer je ze iets vraagt en geen hand ophoudt om af te rekenen; op het strand veel paard en wagens, enorm grote schapen en koeien (de paarden werden trouwens op vrijdag met zeewater afgeborsteld, de schapen gingen zaterdag te water voor een wasbeurt), en erg veel kleurige vissersboten die allemaal een buitenboordmotor hebben (de meesten een Yamaha 15 cc) en veel grote vissen vangen. Iedere dag zien we zwaardvissen, tonijnen en zeebaarzen van meer dan een meter lang, en heel veel kleiner spul, en mosselen en garnalen.
Vroeger schijnt de visvangst in Sierra Leone hetzelfde geweest te zijn, maar sinds de grote trawlers uit de hele wereld vlak voor de kust daar de zee mogen leeg vissen is het ploeteren voor de Sierra Leoners. De lokale vissers krijgen een hoge boete wanneer de mazen van hun netten te klein zijn. Het is echt een schande, en ik neem het zowel de regering van Sierra Leone als de eigenaren van de trawlers kwalijk. Kennelijk stinkt geld nergens. Moses zei ook al eens: they sell Sierra Leone part by part. Aan de Chinezen, aan African Minerals, aan Russische en Europese trawlers, aan God weet wie.

Ik heb met mijn collega Amara, die lang in de UK heeft gewoond, gefilosofeerd over hoe het toch kan dat op twee uur afstand van Sierra Leone een ander Arikaans land het zo goed lijkt te doen. Natuurlijk hadden ze in Sierra Leone die vreselijke oorlog, die heel veel vernield heeft (maar die volgens mij voor een groot deel zeker beïnvloed en ook gevoerd werd door allerlei buitenlandse instanties om het land van de enorme rijkdommen die het heeft te beroven, en dan heb ik het niet over die paar kut diamanten die de internationale pers een week bezig gehouden hebben) en behalve wat ik nu zie van Senegal weet ik er ook niet zo heel veel van, maar onze voorzichtige conclusie was toch dat de Fransen hun voormalige kolonieën beter georganiseerd achtergelaten hebben dan de Engelsen.

Is er nog hoop voor Sierra Leone?
Nu denk ik: ga vooral investeren in infrastructuur. Zorg dat de belangrijke wegen goed zijn, dat zal alleen al de Sierra Leoners heel veel schelen aan geld voor onderhoud aan hun auto’s en tijd, en het land aantrekkelijker maken voor investeerders. Zorg dat er altijd electriciteit is, met al het geld dat er binnenkomt moet dat haalbaar zijn, en investeer in goede internetverbindingen.
Laat de maternal mortality en alle andere zogenaamde ‘developmental goals’ aan de INGO’s over, die komen maar al te graag. Maak je eigen politiek, in plaats van dit over te laten aan buitenlandse consultants, en schop alle corrupte politici er zonder pardon uit.
Hoewel er dan wel een vrij leeg kabinet over zal blijven waarschijnlijk.
Misschien des te beter.

Niet alles van Senegal was trouwens fantastisch. Na een paar dagen verdween de Wifi-bereik van het hotel uit onze kamer, het laatste diner bezorgde ons beiden buikpijn en de laatste dag moesten we meer dan een half uur op het ontbijt wachten en had men om zeven uur A.M. de electriciteit van onze kamer al uitgeschakeld. En het allerergste: geen casavaleaves en nauwelijks rijst.
Op het vliegveld kwam onze vlucht, die 13.55 uur richting Freetown zou vertrekken, aan om 20.45 uur. Omdat bijna al ons geld op was hebben we van het ontbijt ‘s morgens om 8.30 uur tot het broodje en drankje halverwege de terugweg om 22.30 uur niets gegeten of gedronken. Roken kon ik niet bij de gate; iedereen was al ingechecked, dus ik daalde af en toe af naar een toilet in de catacomben waar een norsige vrouw zei dat ik wel betalen moest voor het roken daar. Ik heb haar een pen en een armbandje waar ik er tien van heb gegeven, toen moest ze lachen.
We hadden nog wel geld voor de veerboot van het vliegveld naar Freetown, en daar zou iemand ons ophalen en naar huis brengen, maar helaas gaat de laatste veerboot om 21 uur, terwijl wij om 0.30 uur aan kwamen. De mensen van Arik Air uit Lagos, Nigeria, verwezen ons van de een naar de ander; uiteindelijk in Freetown Airport hebben we na lang wachten op iemand die niet kwam besloten de nacht dan maar buiten door te brengen, op het terras van een bar die altijd de hele nacht open is voor wachtende passagiers en plaatselijke mensen. Eigenlijk was die nacht wel leuk, ik heb af en toe de boel liggen bekijken van mijn stoel onder een handoek tegen de kou vandaan: regen, motorrijders, vrolijke hoertjes, dikke mannen die daar wat mee wilden, bier, kip, weed, sigaretten en leuke muziek en mensen die de hele nacht door onverwachts konden gaan swingen, een dronkaard met een verkeerde dronk, een moederlijke vrouw die de eigenaar van de bar is en alles in goede banen leidde.
We hebben de eerste veerboot genomen en hoorden vandaag, donderdag, dat Arik Air uit Lagos, Nigeria, waarschijnlijk niets vergoedt. Wat volgens mij hier heel gewoon is. Desalniettemin heb ik een pakkende email voorbereid waarin ik financiele compensatie eis, die ik morgen aan het hoofdkantoor van Arik Air in Lagos, Nigeria, ga versturen.
Als de Wifi in de school het doet tenminste.