Hoe eindigde Magburaka?

Het is me gelukt mijn voorlaatste verslagen van m’n weblog te lezen.
Dat was van lang geleden, januari als ik het wel heb. Toen was ik pas in Magburaka begonnen. Hoe is het me daar vergaan?
In het ziekenhuis waar ik geplaatst was zou ik verpleeghulpen en vrijwilligers (mensen die zonder kennis of ervaring worden aangenomen om te assisteren) de basis verpleegkundige vaardigheden aan gaan leren. Ik begon met een kennismakings- en oriëntatie periode. De mensen waren aardig, en blij met weer een witte in de buurt, ja echt. MSF heeft er van 2002 tot 2007 gewerkt, met een heel team; ik woonde er zelfs in een huis wat zij ook gebruikten.
Het ziekenhuis zelf was verbazingwekkend. Erg weinig patiënten, maar een paar gediplomeerde verpleegkundigen, geen verpleegmiddelen, zelfs geen thermometers bijvoorbeeld op de afdelingen, weinig medicatie, en maar één dokter die er uiteraard niet altijd was. Vaak, wanneer ik op afdelingen kwam, zag ik blauw en groen geüniformeerde vrouwen hangen op tafels en bedden of compleet lege afdelingen.
Met een paar mensen had ik heel goed contact. De apotheker was een leuke man. Een beetje chagrijnig, maar veel humor, en hij wist heel veel van de geschiedenis van het ziekenhuis met sappige details omdat hij er al lang werkte. En met Ibrahim, die schoonmaker die me Temne (de taal van het volk dat in dit gebied woont) probeerde te leren.
Er was een tijd dat het ziekenhuis heel goed bekend stond in de regio, en ook gedurende de aanwezigheid van AZG schijnt het goed geweest te zijn. AZG heeft zelfs bij vertrek van alles achtergelaten: medicijnen, ambulances, procedures en protocollen. Zij werkten samen met de lokale staf, is me verteld, en hadden ook trainingsprogramma’s.
Daar was nauwelijks meer iets van te merken. Er was maar één persoon, een verloskundige die op de Maternity ward werkte, die door was gegaan met lessen aan haar collega’s. Ik zag haar gisteren hier in Freetown; ook zij heeft het ziekenhuis dus verlaten wat ik haar niet kwalijk kan nemen. De apotheker vertelde mij dat de inhoud van de door AZG bij vertrek gevulde apotheek in beslag was genomen door de hoofdarts die aar destijds werkte. Die is er zijn eigen privékliniekje mee begonnen in het centrum van Magburaka; corruptie doordrenkt de samenleving hier op alle niveaus, maar kan je blijven verrassen. Twee van de ambulances stonden buiten weg te roesten: voor onderhoud is net zo min geld als voor alle basale zaken die een ziekenhuis nodig heeft.
De verpleeghulpen en vrijwilligers spraken over het algemeen matig engels, sommigen alleen Temne. Sommigen waren analfabeet.
Na een paar lessen, waar weinig belangstelling voor was, kwam ik tot de conclusies:
- Dat de gediplomeerde staf die er nog was ‘mijn’ lessen beter zou kunnen geven dan ik, alleen al vanwege de taal, en ze hadden er de tijd voor;
- Dat, als men al mensen zonder kennis of ervaring aan wil nemen, het onbegrijpelijk is dat er geen standaard scholing wordt gegeven;
- Dat het mij in m’n eentje in twee jaar niet zou lukken een duurzame verandering te bewerkstelligen wanneer AZG dat met een heel team in vijf jaar niet voor elkaar kon krijgen. (mijn NGO vertelde me trouwens in maart tot mijn grote verbazing dat ik hier maar voor één jaar was, onder hun paraplu welteverstaan. Verrassing! Ik heb echter geen haast om weg te gaan uit dit land.)
Ik heb mijn bevindingen aan mijn NGO doorgegeven, en Magburaka verlaten. Gelukkig was er nog een plaats voor mij in het huis in Makeni, bij m’n oude huisgenoten die me met open armen weer ontvingen, en ik ben verder gegaan in een psychiatrisch project in Makeni, waar mijn NGO uiteindelijk niet blij mee was.
Maar daarover later meer.

Hier in Freetown is de regentijd serieus begonnen, wat voor veel overlast op de wegen zorgt. Die zijn over het algemeen al niet van beste kwaliteit, maar één nacht heftige regen was genoeg om er nog meer gaten in te maken (vraag me niet hoe) en de al aanwezige gaten dieper en groter; ze op sommige plaatsen te bedekken met stromen water, bladeren en takken, vuil, modder en stenen (zoals jullie natuurlijk weten ligt Freetown op de hellingen van de Lion Mountains, dus er komt heel wat water van de bergen afzetten als het op z’n Sierra Leoons regent) en de chaos in het verkeer nog groter te maken dan die normaal al is.
Twee nachten geleden ging de regen gepaard met enorme wind. Misschien beïnvloed door de berichten over de orkaan in de Golf van Mexico (BBC World op de radio is trouwens geweldig!) vroeg ik me af of de klimaatsveranderingen nu ook orkanen naar Afrika stuurden. Enfin, ik was heel blij met het solide dak boven mijn hoofd, want er zijn hier ook heel veel mensen met zeer gammele daken, of zelfs permanent zonder.

Tot een volgende keer!