Eindelijk internet

Dag allemaal!
Het heeft lang geduurd voordat ik weer eens op mijn weblog kon komen, zoals ik al eerder zei is internet soms, of vaak, echt een probleem.
Inmiddels bevalt het me hier prima.
Ik ben begonnen in het ziekenhuis in Magburaka, voor drie dagen in de week, omdat ik er een andere baan naast heb. Eerst Magburaka. Ik zou daar nurse clinical instructor in het ziekenhuis zijn, maar er is daar zo'n gebrek aan van alles dat daar, enk ik, eerst aandacht aan moet worden besteed. Wat er plenty is, is vriendelijkheid, behulpzaamheid, zorg, humor. Leuke mensen. Wat er niet is: genoeg gediplomeerde staf, genoeg middelen, bekendheid met procedures, prioriteitn stellen wanneer je werkt. En soms zelfs geen patienten. Het ziekenhuis is 5 jaar bestaft door MSF Holland, tot 2007. Gedurende die tijd was de zorg gratis. Mensen gaan nu vaak liever naar de traditional healer dan dat ze naar het ziekenhuis komen wanneer ze ziek zijn. En wanneer ze dan op sterven na dood zijn komen ze. Zeer frustrerend voor de staf.
Ik zie hier ook dingen gebeuren die onvoorstelbaar zijn in Holland. Verpleeghulpen doen alle verpleegtechnische handelingen, maar met de nodige aandachtspunten zal ik maar zeggen. Ze moeten wel want de 5 gediplomeerden zijn er niet altij. Er is een enorm groot gebruik van antibiotica, enerzijds verklaarbaar omdat alles, ook de micro-organismen, in dit klimaat welig tieren. Anderzijds geven ze overal AB tegen. Dat gaat nog eens een probleem worden.
De maternityward functioneert trouwens wel uitstekend, vooral denk ik dankzij de inzet van een zeer gemotiveerde zuster, Fatmata Conteh genaamd. Ook Pediatrics is niet slecht.
Ik ga zien wat ik kan doen daar, voralsnog onderzoek ik en sluis mijn bevindingen oor wanneer ik denk dat het nuttig kan zijn. Een grote hulp en aangenaam gezelschap is de apotheker van het ziekenhuis, Edward Musa. Daar kan ik terecht voor informatie over wat dan ook. Of voor een gezellig praatje in zijn kantoor.
Magburaka is leuk om in te wonen, wat ik doe de dagen dat ik er werk. Het is een half uur met de taxi bij Makeni vandaan. Het lijkt op een wildwest stadje, met stoffige wegen en rechte gebouwen met veranda's. Wanneer ik 's avonds op mijn veranda zit te kijken naar wat er voorbijkomt: prachtige mensen, volgeladen taxi's en busjes, motortaxi's, schapen en kippen, voel ik me gezegend en vermaakt. Het uitgaansleven is beperkter dan in Makeni, maar meer lokaal, en er is van alles te krijgen. Palmwijn: 30 cl voor 500 Leones geloof ik, geen geld. Een jointje ook voor 500, maar dat is illegaal.
Mijn tweede baan is twee dagen in de week in een psychiatrisch project, hier in Makeni als counseler. Psychiatrie is een vergeten gebied in dit land Er is 1 psychiater, en 1 ziekehuisin Freetown, waar de omstandigheden middeleeuws schijn en te zijn: vastgebonden mensen, slaag enzo. Men heeft mij beloofd dat we het een keer gaan bezoeken.
Het project is een par jar geleden begonnen, omdat zeker ook na het conflictzoals het hier wordt genoemd er grote behoefte is aan psychiatrische zorg. Toen een projectleider hoorde dat ik ervaring heb in de psychiatrie nodigde hij me uit eens te komen kijken. Omdat er een counseler vertrok doe ik dat nu, met ondersteuning van twee mensen die er al langer werken maar nauwelijks psychiatrische ervaring of kennis hadden voordat zij er aan begonnen. Toch bereikt men wel het een en ander. Het centrum geeft medicatie en gesprekken, en men focussed heel erg op het in de sociale omgeving houden van de klanten. Wat alleen maar goed is. Het is ontroerend om familie te ien komen met vaak psychotische mensen. Mensen zijn volgens mij enorm solidair, ondanks al hun armoede.
Als ik bij dit project werk verblijf ik in mijn oude kamer, wat makkelijk kan omdat er ruimte genoeg is in huis.
Later meer over mijn bevindingen. Alleen dit nog: ook hier is zo'n tekort aan kennis en middelen, vooral medicatie, dat ik een balletje ga opgooien bij de Rivierduinen voor hulp. Hopelijk wordt het wat.

Beide banen geven veel verwondering, uitdaging en soms frustraties geven. Ook veel vreugde en voldoening, en ik leer enorm veel. Met mijn huisgenoten, maar ook met lokale collega's en vrienden, kan ik hier goed over praten.

Mijn vrije tijd: over het algemen vermaak ik me prima. Ik voel me zeer gefortuneerd dat ik hier gekomen ben.
Het is geweldig om een nieuw leven te beginnen, hoewel ik mijn oude leven en alles wat erbij hoort zeker niet heb afgeschreven. Maar ik mis eigenlijk niets en niemand.

Zoals ik al zei: de mensen zijn enorm arm. Ook worden salarissen vaak gewoon niet uitbetaald, en is het algemeen bekend dat de zogenaamde 'big bellies' hun zakken zonder scrupulus (spel je dat zo? het staat zo raar) vullen ten kosten van hun broeders.
Ik word vaak benaderd met een vraag om hulp. En hoewel ik lang niet aan elk verzoek gehoor geef zijn zaken vaak zo schrijnend dat ik wel bijsta.
Degenen die me hierbij willen assisteren zijn van harte welkom, en ik zal verantwoording afleggen.
Vraag mijn geliefde en grote hulp, zelfs hier, Rob maar hoe en wat (rton@xs4all.nl).

Nu stop ik voordat mijn tijd hier in de cyber op is, en alles eruit knalt.
Prettige kerst!
Ik weet nog niet wat ik ga doen maar er zijn genoeg mogelijkheden en leuke mensen, dus ook hierover later mee.
Dag allemaal!!!!