Mieke

Twee weken voordat ik terug was in Sierra Leone, een dag voor de viering van de 50 jarige onafhankelijkheid van het land, heeft Moses op de markt een kip gekocht. Hij vertelde me het blije nieuws in één van onze dagelijkse telefoontjes. Een dag later hoorde ik hoe ze zou heten: ‘Mieke; to my God!’, naar een goede vriendin van ons
Ik zag Mieke dus direct bij thuiskomt. Het is een mooie roodbuine volwassen kip, redelijk groot. Ze heeft een hok in onze kamer, waar ze zeer regelmatig uit mag. Dan verkent ze de kamer op haar manier: ze schrijdt statig rond, pikt aan alles wat ze interessant vindt – vooral glimmende dingen zoals laptoplichtjes en de diamanten van mijn C&Aslippers boeien haar eindeloos - , springt op ons nieuwe meubilair of doet een soort hindernissenloop eronderdoor, schraapt met haar poten over het zeil of nog beter over het badkamerkleedje en koert intussen zachtjes tegen ons. ‘Tokken’, zo wordt het geluid dat kippen maken toch meestal genoemd?, is niet de juiste benaming voor het geluid dat ze meestal maakt. Het klinkt heel lief en intiem.

De eerste dagen heb ik haar rustig aan me laten wennen. Toen ben ik haar af en toe gaan aaien. De doorbraak in wederzijdse affectie kwam toen ik haar een stukje brood met boter gaf: dat vond ze heerlijk. Ik had toen voor mezelf een broodje ei met koffie als ontbijt in gedachten en ze scharrelde toevallig aan mijn voeten. Enfin, toen ik met koffie en brood op de bank plaats nam en mijn eerste hap wilde nemen, vloog ze als een afgerichte havik op mijn pols en pikte gelijk mee met een vanzelfsprekendheid die me verbaasde. Die dag week ze niet meer van mijn zijde; ik kon haar tussen haar vleugels krabbelen, we wisselden al koerend onze gedachten uit, ze volgde me zelfs in de badkamer alwaar ik haar ook wat gewassen heb, met water en zeep. Vond ze ook prima.
Een beetje irritant werd het toen Moses en ik wilde gaan eten. Het bord stond amper op de tafel toen ze er al naast landde en begon te pikken, en ze was zeer verontwaardigd toen we haar na een tijdje van de tafel afveegden, en bleven vegen, terwijl wij dooraten. Wat duidelijk aan haar stem en schokkerig van de één naar de ander ronddraaiende kop met hoogstverbaasde misprijzende blik te merken was.
We gaven haar toen maar af en toe iets vanaf onze lepels.

Daarna ben ik gaan uitproberen wat ze nog meer lekker vond naast bulgur, haar eigen eten wat in haar hok staat, brood met boter en rijst met peper en casavaleaves. Gewoon iets op haar ooghoogte houden en haar roepen. Nou, ze pikt alles wat ik haar bewust of onbewust voorhoud uit mijn hand. Ik zag haar bijvoorbeeld ineens weglopen met mijn brandende sigaret in haar bek, en geen veer op haar kop die er over dacht die terug te geven. Dat vereiste een directief optreden: ik pakte haar bij haar vleugels en nam MIJN sigaret weer terug. Wat later gebeurde het overigens opnieuw, en nu kijk ik wel uit als ik rook. Ook vis en vlees vindt ze heerlijk, al voelde ik me de eerste keer dat ik haar een stukje geroosterde kip gaf wel schuldig.

Ze pikt naar alles wat ze wil onderzoeken. Eén keer was dat een draadje wat uit een toilettasje met naaispullen hing, wat even aan mijn aandacht was ontsnapt. Toen hoorde ik een verandering in haar stem, en ik zag dat er zo’n vijf centimeter draad uit haar bek hing. Ik wist haar te pakken en trok aan het draadje, waarbij haar hele tong mee naar buiten kwam. Eng! Met zachtjes trekken, draaien en ontknopen wist ik gelukkig de hele 40 centimeter zonder zichtbaar letsel uit haar lichaam te krijgen. Geen idee overigens hoe schadelijk zo’n draadje in de ingewanden is voor een kip.

Mieke heeft inmiddels vier eieren gelegd. Vlak voordat dat gebeurt is ze bijna niet te houden: rondrennen, niet te corrigeren, helemaal wild. Haar eerste ei legde ze uiteindelijk in haar hok, maar haar favoriete plek hiervoor lijkt onze rieten wasmand te zijn die op een stoel in een hoek staat. Ze draait er eindeloos rondjes in voordat het gebeurd is, en heeft al twee keer haar ei op de grond laten breken toen de wasmand omviel van de stoel terwijl ze eruit sprong. Dat moest anders; ik peinsde over een oplosssing.

Gisterenmiddag leek er weer een ei op komst. De wasmand stond al op de grond voor de stoel. Eerst scharrelde ze een tijd onder die stoel. Toen erop, waarop er een onmiskenbaar boze tok-uitval losbarstte terwijl ze naar de wasmand op de grond keek: helemaal fout! Oei; wat nu?
Ik heb de wasmand achter de stoel in de hoek gezet, de was erin wat naar de zijkanten geveegd zodat er een soort nest ontstond, en de stoel ervoor. Kijk, dat was wel naar haar zin. Binnen vijf minuten lag het ei erin, liep ze weer rustig pikkend door de kamer, ontving onze lofzangen zachtjes koerend en konden wij met een gerust hart een biertje gaan drinken op het strand om de gelukkige afloop te vieren.

Overigens is het de bedoeling dat ze zo spoedig mogelijk naar het land gaat, dat is wanneer er daar permanent iemand is die een oogje op haar (en de rest daar) kan houden en een andere kip om haar kippenleven weer wat te normaliseren.
Een kip is toch niet het ideale huisdier, zoals ik eerst dacht. Het is op zich wel erg grappig wanneer ze over het bed en mijn lijf loopt en met haar poten over me schraapt, naar mijn tanden en zelfs naar mijn ogen pikt op een hangerige regenachtige zondagmiddag, maar poepen erop is echt minder en dat gebeurt dus ook. Zeker ook het ei-ritueel en haar niet te corrigeren hardnekkige gedrag eromheen, irritant vanwege het kippenpoep opruimen van plekken waar ik het echt niet wil hebben, of haar voorkeur om haar voerbak in het hok zo snel mogelijk om te schrapen met haar sterke poten, waarop ik het voer door het gaas hoor neerregenen in de pas schoongemaakte kamer hebben mij al een enkele getergde uitval naar haar ontlokt. Eén ervan met een scherp mes in mijn hand, wat ik echt even vergeten was totdat ik daarmee gelukkig in mijn eigen vinger sneed; een andere met een blikopener die haar miste waarop ze er zeer geïnteresseerd naar ging pikken.
Maar al met al zal ik haar straks hier in huis echt gaan missen.